Quare obscurentur etiam haec, quae secundum naturam esse dicimus, in vita beata;
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Si quae forte-possumus. Duo Reges: constructio interrete.
Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Ista ipsa, quae tu breviter: regem, dictatorem, divitem solum esse sapientem, a te quidem apte ac rotunde; Laboro autem non sine causa; Immo alio genere; Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim.
Non laboro, inquit, de nomine. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Hanc se tuus Epicurus omnino ignorare dicit quam aut qualem esse velint qui honestate summum bonum metiantur. Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Cur post Tarentum ad Archytam? Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere. Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. Nam ista vestra: Si gravis, brevis; Si longus, levis.
Et quidem, inquit, vehementer errat; Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Hic nihil fuit, quod quaereremus. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? At hoc in eo M. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Quod autem meum munus dicis non equidem recuso, sed te adiungo socium.
Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est. Summae mihi videtur inscitiae. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Serpere anguiculos, nare anaticulas, evolare merulas, cornibus uti videmus boves, nepas aculeis.
Quid de Pythagora? Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Age sane, inquam. Id quaeris, inquam, in quo, utrum respondero, verses te huc atque illuc necesse est. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Quis est tam dissimile homini.
Moriatur, inquit. Bonum incolumis acies: misera caecitas. Utilitatis causa amicitia est quaesita. Et nemo nimium beatus est; An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Age, inquies, ista parva sunt. Utilitatis causa amicitia est quaesita.
Quid ergo hoc loco intellegit honestum?
Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Aut, Pylades cum sis, dices te esse Orestem, ut moriare pro amico? An est aliquid, quod te sua sponte delectet? Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Et homini, qui ceteris animantibus plurimum praestat, praecipue a natura nihil datum esse dicemus?
Torquatus, is qui consul cum Cn.
Id et fieri posse et saepe esse factum et ad voluptates percipiendas maxime pertinere. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Quid adiuvas? Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Ac tamen hic mallet non dolere. Quae sequuntur igitur? Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto.
Quid de Platone aut de Democrito loquar? At negat Epicurus-hoc enim vestrum lumen estquemquam, qui honeste non vivat, iucunde posse vivere. Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus. Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Quod quidem nobis non saepe contingit.
