Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. At multis malis affectus. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Frater et T. Duo Reges: constructio interrete. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Itaque ne iustitiam quidem recte quis dixerit per se ipsam optabilem, sed quia iucunditatis vel plurimum afferat.

Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. An eiusdem modi? Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit.

Atqui, inquam, Cato, si istud optinueris, traducas me ad te totum licebit.

Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Sed quid sentiat, non videtis. Tubulo putas dicere? Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Pugnant Stoici cum Peripateticis. Nihil enim hoc differt. Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. In motu et in statu corporis nihil inest, quod animadvertendum esse ipsa natura iudicet? Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane. Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare?

Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere.

Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Equidem, sed audistine modo de Carneade?

Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus. Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Cur post Tarentum ad Archytam? Quid est igitur, cur ita semper deum appellet Epicurus beatum et aeternum? Non laboro, inquit, de nomine. Sed fac ista esse non inportuna; Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Addebat etiam se in legem Voconiam iuratum contra eam facere non audere, nisi aliter amicis videretur. -delector enim, quamquam te non possum, ut ais, corrumpere, delector, inquam, et familia vestra et nomine. Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho; Sed ut iis bonis erigimur, quae expectamus, sic laetamur iis, quae recordamur.

Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Ne discipulum abducam, times. Simus igitur contenti his. Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio.

Ac ne plura complectar-sunt enim innumerabilia-, bene laudata virtus voluptatis aditus intercludat necesse est.

At quanta conantur! Mundum hunc omnem oppidum esse nostrum! Incendi igitur eos, qui audiunt, vides. Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Quid, quod res alia tota est? Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus; Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Quonam, inquit, modo? Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Cur iustitia laudatur? Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias?

Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate transitum est ad honestatem dictorum atque factorum. Memini vero, inquam; Tollenda est atque extrahenda radicitus. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Suo genere perveniant ad extremum; Sed mehercule pergrata mihi oratio tua. An tu me de L.